เค้าว่ากันว่า ถ้าจะเขียนอะไรซักเรื่อง เราต้องเขียนเรื่องที่เรารู้ หรือสิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจ
ตอนนี้เราต้องใช้รถไฟฟ้าเพื่อเดินทางไปทำงานทุกเช้า เดินทางกลับบ้านทุกเย็น
เลยรู้สึกว่านี่แหล่ะ ใกล้ตัวที่สุดแระ
วันนี้นั่งรถไฟฟ้ามา (ความจริงไม่ได้นั่งหรอก อาศัยลำแข้งตัวเองล้วนๆ) เจอเหตุการณ์แปลกๆ
เราเปลี่ยนรถไฟฟ้าที่สถานีสยามเพื่อไปรถไฟฟ้าสายสีม่วง
คนก็แน่น เบียดเสียดกัน...คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า เกิดอาการแย่งชิงพื้นที่ตั้งแต่หน้าประตู
พอเราเข้าไปข้างในขบวนแล้ว เห็นที่นั่งเหลืองอ๋อยว่างอยู่สองที่ ก็เล็งไว้แระว่ามันต้องเป็นของช้านนนน
เดินไปอย่างว่องไว ปรากฎว่าไม่ทัน มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งพรึ่บ...ตามด้วยวางถุงกระดาษที่ถือมาบนที่นั่งข้างๆ
ประกาศอย่างโจ่งแจ้งว่าที่นั่งนี้ข้าจอง...หลายๆ คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นมองด้วยความฉงนฉงายว่ามีคนกล้าจองที่บนรถไฟฟ้าให้กันด้วยเหรอเนี่ย...แม่เจ้าประคุณช่างกล้า สงสัยจะจองให้แม่หรือคุณยายที่อาจจะเข้ามาช้า
แต่ก็ถึงบางอ้อในเวลาไม่กี่วินาทีว่าที่แท้ที่นั่งนั้นถูกจองให้กับเพื่อนหนุ่มของเธอ...หุหุ ร้ายนะคะ
เจ้าของที่เดินมาถึง เขาปฏิเสธว่าจะไม่นั่ง
แต่สิ่งที่ทำให้เราอึ้งคือผู้หญิงคนนั้นกลับโมโหที่แฟนเธอไม่นั่ง จะยกให้ผู้หญิงที่สูงวัยกว่านั่ง
ไม่โมโหอย่างเดียว ยังสั่งผู้ชายคนนั้นเสียงเขียวเลยอ่ะ ว่า "นั่งสิ ทำไมถึงไม่นั่ง ทำแบบนี้ไม่ชอบจริงๆ"
สุดท้ายผู้ชายก็ต้องนั่งเจ้าคร้า เราก็คุณน้าที่ยืนอยู่โหนห่วง เกาะเสา และราวอยู่แถวๆนั้น มองหน้ากันอย่างงงๆ
ไม่รู้ว่าคนอื่นคิดอย่างไรกับเหตุการณ์นี้
และที่มาเขียนเล่าก็ไม่ได้ต้องการจะตัดสินว่าการกระทำแบบนี้มันควรหรือไม่ควร
แต่ว่าอย่างน้อยก็ทำให้เราเห็นว่า..การกระทำไหนที่เราจะเลี่ยงไม่ทำ
สังคมอาจจะน่ารักขึ้นกว่าเดิม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น