เราไม่เคยรู้สึกรักการนอน เท่ากับตอนตื่น...
เรารู้สึกอย่างนี้ทุกๆ เช้าที่ต้องตื่น โดยเฉพาะวันที่มีเวลากำหนดว่าต้องตื่นภายในกี่โมง ต้องออกจากบ้านภายในกี่โมง ต้องถึงสถานีรถไฟฟ้าภายในกี่โมง และที่สำคัญต้องสแกนนิ้วภายในกี่โมง โอ้ววว ก้อดเฮล์ปมี!
ดังนั้นเมื่อเราไม่สามารถควักตัวเองจากที่นอนได้ เราก็เลยต้องขอความช่วยเหลืออัศวิน
อัศวิน หรือที่เราเรียกกันสั้นๆ ว่า “พี่วิน” คือบุรุษ (หรือในบ้างคราก็มีสตรีบ้างประปราย) ผู้จะพาเราผ่านสภาวะเร่งรีบในวันรถติดเช่นนี้ได้
ลุกขึ้นแปรงฟัน แต่งตัว อ่าว..ข้ามขั้นตอนอาบน้ำไปได้ยังไง..อาบน้ำ ทาแป้ง แต่งตัว ก็รีบรุดออกจากบ้านไปอย่างง่วงงุน หน้าตามึนงงเหมือนยังยอมรับความจริงไม่ได้ว่าชีวิตของวันนี้เริ่มต้นขึ้นแล้วววววว
เดินไปหน้าปากซอย เรียกพี่วิน “พี่ สถานีรถไฟค่ะ”
แล้วเราก็ได้อัศวินเป็นของตัวเองในเช้านี้ พี่วินพาเราลัดเลาะไปตามรถเก๋ง รถกระบะ รถเมล์ รถจักยาน รถมอ’ไซลค์และรถเก๋งอีกครั้งไป ไอ้เด็กหน้ามึนข้างหลังก็ง่วงจนลืมมองทาง
รถจอด เรามองขึ้นมา เอ๊ะๆ ยังไม่ถึงนี่นา ทำไมพี่วินจอดอ่ะ
เรา : พี่จอดทำไมอ่ะ
พี่วิน : ถึงแล้ว
เรา : อะไร ยังไม่ถึงรถไฟเลย
พี่วิน : อ่าว น้องจะไปรถไฟไหนอีก ตลาดพลูพี่สถานีเดียวเนี่ยแหล่ะ
เรา : ง่ะ พี่ หนูจะไปสถานีรถไฟฟ้าวงเวียนใหญ่อ่ะ
พี่วิน : เอ้า ก็ไม่บอกให้ชัด ก็นึกว่ามาสถานีรถไฟตลาดพลูเนี่ย เกาะแน่นๆ นะน้อง
เรา : (นี่ตูมึน หรือพี่วินกวนตรีนวะเนี่ย) -*-
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น